Opracowanie Mieczysława Kiszki z 1987 r. na podstawie relacji żony Piotra Sławonia-Anny.
Piotr Sławoń urodził się 24 maja 1901 roku w Swojszczynach pow. Miechów. Seminarium nauczycielskie ukończył w Kielcach, a następnie Wyższy Kurs Nauczycielski w Lublinie. Jako nauczyciel pracował w poicie puławskim. Założył tam koło Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” którego został prezesem. Współdziałając ze starszym społeczeństwem pobudował w miejscowości Niezdowo pow. Puławy szkołę. Za całokształt pracy został w 1938 roku odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. W listopadzie 1939 roku podjął działanie w antyhitlerowskiej organizacji „Służba Zwycięstwu Polski” pełniąc funkcje zastępcy komendanta obwodu Puławy. Jednocześnie był komisarzem tego obwodu i zastępcą szefa organizacyjnego Okręgu Lublin. Poszukiwany przez Niemców schronił się na terenie powiatu miechowskiego, gdzie nawiązał kontakt z Armią Krajową i pełnił funkcję komendanta obwodu Miechów, dowódcy Baonu Szturmowego 106 DP oraz oficera oświatowego Dywizji. W czasie pracy konspiracyjnej został awansowany do stopnia kapitana oraz odznaczony w 1944 „Srebrnym Krzyżem Zasługi „ z mieczami”. Komisja dla spraw AK w Krakowie zweryfikowała go i awansowała do stopnia majora i odznaczyła „Krzyżem Partyzanckim”, a w 1945 r. „Krzyżem Walecznych”.
Po wyzwoleniu przeniósł się wraz żoną, również nauczycielką na Pomorze. 19 maja 1945 roku uruchomił jako kierownik szkołę podstawową w Czaplach. Jego żona Anna Sławoń uruchamiała natomiast szkołę w pobliskim Uciążu, do której w 1946 roku został przeniesiony jej mąż Piotr. W tym samym roku zorganizował Uniwersytet Ludowy w Mlewcu k/ Wąbrzeźna. Był radnym Powiatowej Rady Narodowej oraz gminnym instruktorem oświaty i kultury.
W grudniu 1949 roku został aresztowany przez UB za przynależność do AK. Wieziony był w Krakowie i Sztumie przez pięć lat. Okres ten zdecydowanie źle wpłynął na stan zdrowia. Zaczęła się gruźlica i choroba serca. W marcu …? zwolniony z więzienia. Przybył do Rychnowa k/Wąbrzeźna, gdzie pracowała w szkole jego żona i zaczął pracować w tamtejszej GS jako księgowy. Po dojściu do władzy Gomułki w 1957 został zrehabilitowany i przywrócony do pracy w Oświacie. Prowadził kursy dokształcające i był wykładowcą Uniwersytetu Ludowego w Toruniu. W 1968 r. przeszedł na emeryturę i wyprowadził się do Warszawy. Zmarł 20 czerwca 1981 r. na rozwijające się mimo leczenia więzienne choroby. Pochowany został na cmentarzu w Konstancinie Jeziornej.